“Θα ήταν όλα ιδανικά αν εκείνος καταλάβαινε πόσο σημαντικό θεωρώ το να κάνουμε καινούρια πράγματα μαζί, να βγαίνουμε από τη ρουτίνα…”. “Θα μπορούσε να έχει δουλέψει αν δεν έμπαινε στη μέση συνέχεια ο εγωισμός της – γιατί αν εξαιρέσεις αυτό, όλα τα υπόλοιπα ήταν τέλεια”…
Έχεις παρατηρήσει ότι αυτό που μπαίνει εμπόδιο ανάμεσα στο “τώρα” μιας σχέσης και στο “ιδανικό” που έχει καθένας στο μυαλό του είναι σχεδόν πάντα κάτι που κάνει ή δεν κάνει ο άλλος και σχεδόν ποτέ εμείς; Ότι συνήθως δεν φταίμε εμείς για μια σχέση που “δεν πάει”, αλλά ο άλλος, ο τρόπος που συμπεριφέρεται, που εκδηλώνει ή δεν εκδηλώνει τα συναισθήματά του, ο τρόπος που σκέφτεται;
